Potwierdza to św. Hieronim oraz liturgia na dzień św. Klemensa. Przypuszcza się, że Klemens był niewolnikiem pochodzenia żydowskiego. Wyzwolił go patrycjusz rzymski Klemens. Przyszły papież z wdzięczności przybrał jego imię. Pod Bazyliką św. Klemensa odnaleziono ślady pałacu patrycjusza Klemensa. Według świadectwa Euzebiusza Klemens panował na stolicy Piotrowej 9 lat. Św. Hieronim to potwierdza i dodaje, że już za jego czasów na grobie Klemensa wystawiono bazylikę ku jego czci. Pisarze do IV wieku milczą o rodzaju śmierci Klemensa. Według późniejszych świadectw cesarz Trajan zesłał go na wygnanie do Chersonezu (Krym), gdzie już kilkuset chrześcijan przebywało w tamtejszych kamieniołomach marmuru. Papież podtrzymywał ich na duchu. Wtedy cesarz miał go skazać na utopienie w Morzu Czarnym. Tradycja mówi, iż przywiązano go do kotwicy i utopiono. Było to około 97 roku. W 868 roku św. św. Cyryl i Metody w czasie pobytu w tych stronach, u Chazarów, odnaleźli relikwie św. Klemensa i przewieźli do Rzymu, gdzie zostały uroczyście przyjęte przez papieża Hadriana II i złożone w bazylice. Wydarzenia te zostały utrwalone na freskach z XI wieku, do dzisiaj zachowanych w Bazylice św. Klemensa. W roku 96, kiedy Kościół był rozdarty wewnętrzną niezgodą, Klemens napisał do list Koryntian. Wyróżnia się on pięknym stylem i jest bardzo cennym dokumentem jako jeden z najstarszych pomników poapostolskiej literatury chrześcijańskiej.