Najstarszą córkę ochrzcili imieniem Isabel na cześć babki ze strony matki. Jednak niezwykła uroda dziewczynki sprawiła, że indiańska niańka nazywała ją Rosa (Róża). Imię to przyjęło się w rodzinie (niektóre legendy mówią, że imię Róża nadali jej rodzice, kiedy pewnego dnia niespodziewanie zobaczyli ten kwiat w kołysce córki). Zmiana została oficjalnie przypieczętowana podczas sakramentu bierzmowania, który przyjęła z rąk abp. Toribio de Mongrovejo. Wkrótce Róża dodała do swego imienia określenie „od Świętej Marii” na znak wielkiego nabożeństwa, jakie miała dla Matki Jezusa.

Rodzice dbali o wykształcenie córki, wcześnie nauczono ją pisać i czytać. Ulubioną lekturę Róży stanowiło Pismo Święte, zaś szczególne wrażenie wywarły na dziewczynie słowa św. Pawła: Podobnie i kobieta: niezamężna i dziewica troszczy się o sprawy Pana, o to, by była święta i ciałem, i duchem (1 Kor 7, 34).

Pierwsza, łacińska biografia Róży z Limy została opracowana na podstawie danych z procesu kanonizacji, w 1664 roku, przez księdza Leonarda Hansena, prowincjała dominikanów w Anglii. W rok później została przetłumaczona na język hiszpański. Biografia opisuje, że od najwcześniejszego dzieciństwa Róża zdradzała powołanie do życia zakonnego, głęboko miłowała Jezusa i Marię, a swoim życiem starała się naśladować świętą dominikankę Katarzynę ze Sieny. Często odwiedzała kościół Santo Domingo w Limie, gdzie nawiązała kontakt z Juan’em de Lorenzana i Luis’em de Bilbao, zakonnikami, którzy byli profesorami miejscowego Uniwersytetu św. Marka (pierwszego uniwersytetu w Nowym Świecie). To oni wprowadzili przyszłą świętą na drogę modlitwy, pokuty i mistycyzmu.

Róża nie prowadziła życia w zakonie, ale we własnym domu. Skrupulatnie wypełniała powierzone jej obowiązki: troszczyła się o rodzeństwo, uczyła dzieci muzyki, zajmowała się tkaniem, szyciem i pielęgnowaniem ogrodu. Te zajęcia pomagały w utrzymywaniu rodziny, ponieważ górnictwo, w które zainwestował majątek jej ojciec, w owym czasie przechodziło kryzys. W domu Róży żyło się skromnie, chociaż nigdy nie brakowało podstawowych rzeczy. Pełna miłości i oddania, posłuszna i pracowita, piękna i skromna córka była dumą rodziców. Dlatego chciano ją wydać za mąż za arystokratę lub osobę o wysokiej pozycji społecznej; miała w tym dopomóc niezwykła wręcz uroda dziewczyny. Rodzice nie brali pod uwagę woli Róży, która pragnęła poświęcić się Bogu i ślubować czystość. Szczególnie matka, kobieta o gwałtownym charakterze, wyzwiskami i biciem starała się wybić córce z głowy jej powołanie. Dziewczyna jednak nie ustępowała: poświęcała dwanaście godzin dziennie Bogu, dziesięć – pracy, sypiając zaledwie dwie godziny na dobę. Ulubionym miejscem modlitw i ćwiczeń duchowych stał się dla Róży przydomowy ogród.

Wreszcie rodzice, widząc, że w żaden sposób nie skłonią dziewczyny do małżeństwa, zezwolili, aby wstąpiła do Trzeciego Zakonu św. Dominika. Stało się to 10 sierpnia 1606 roku. Jako tercjarka nadal pozostawała w domu rodzinnym (tercjarze działający przy wielu zgromadzeniach religijnych to ludzie świeccy prowadzący życie w zgodzie z regułą zakonu). Od tej chwili w sposób szczególny przeżywała mękę i śmierć Jezusa. Na pamiątkę więzów, którymi skrępowano Chrystusa, założyła w pasie łańcuch zamknięty na kłódkę, a klucz wyrzuciła do studni (studnia ta do dziś znajduje się w ogrodzie domu Róży w Limie, a wierni wrzucają tam karteczki z prośbami skierowanymi do świętej). Zamiast korony cierniowej Róża założyła na głowę żelazną obręcz z kolcami i – aby nie drażnić swej matki – zamaskowała ją wieńcem z kwiatów. Podczas prac w ogrodzie nosiła na plecach pniak, pod którego ciężarem upadała i podnosiła się, jak Chrystus pod krzyżem w drodze na Golgotę. Na pamiątkę złożenia do grobu Róża wygrzebała w ziemi niewielką jaskinię, w której spędzała długie godziny na medytacjach w bardzo niewygodnej pozycji. Praktyki te wydawać się dziś mogą niezwykłe, ale w XVI wieku były stosunkowo często spotykane, choć czasami miały charakter bardziej teatralny niż religijny. Róża nigdy nie manifestowała swoich umartwień i nawet w czasie największych cierpień była zawsze spokojna i uśmiechnięta, wypełniając słowa z Ewangelii św. Mateusza: Ty zaś, gdy pościsz, namaść sobie głowę i umyj twarz, aby nie ludziom pokazać, że pościsz, ale Ojcu twemu, który jest w ukryciu (Mt 6, 17–18).

Oto fragment z biografii św. Róży spisanej przez księdza Hansen’a (przytoczony również przez Juana Llois’a w dziele Róża z Limy, całkowite oddanie):

„Przez cały Wielki Post żyła wyłącznie o chlebie i wodzie; w Wielkim Tygodniu nic nie jadła, a od poranku Wielkiego Czwartku do Piątkowego południa trwała w absolutnym bezruchu w kościele podczas adoracji Najświętszego Sakramentu, nie przyjmując przez te trzydzieści godzin nawet kropli wody. Widząc ją powracającą do domu świeżą i piękną, złośliwi plotkarze szeptali: »Oto jak się pyszni! Po twarzy widać, że żywi się smakołykami. Czy tak poszczą święte?«. Rozzłościło to jej matkę, ale ona sama była zadowolona, że jej posty pozostały w tajemnicy przed innymi, którzy wzięli ją za łakomą i dumną”.

Św. Róża z Limy była osobą oddaną służbie bliźnim, szczególnie ubogim i chorym. Wielokrotnie rozdawała jedzenie biedakom, którzy pukali do drzwi domu jej rodziców. Założyła także mały szpital dla najuboższych. Wielu z tych, którzy opuszczali go wyleczeni, przypisywali uzdrowienie figurce Dzieciątka Jezus znajdującej się w tym szpitalu (nadali nawet temu wizerunkowi, który jest czczony w Limie do dzisiaj, przydomek „Doktorek”).

Wiele źródeł podaje, że św. Róża miała objawienia Jezusa, Matki Bożej i św. Katarzyny ze Sieny. Oddając się surowym umartwieniom i postom przekraczającym granice ludzkiej wytrzymałości Róża była niezrozumiana przez otoczenie. Jej odsunięcie się ze świata, odmawianie sobie pokarmów, wizje i ekstazy wielu uważało za fałsz, obłudę, histerię, a nawet opętanie przez szatana. Przez to Róża musiała zeznawać przed Świętą Inkwizycją. Prowadzono bowiem dochodzenie, czy nie jest ona pod wpływem demonów i czy nie jest czarownicą. Księża Juan de Lorenzana i Luis de Bilbao (profesorowie teologii, z którymi miała kontakt w młodości) oraz miejscowy lekarz dr Castillo sporządzili raport o jej wyjątkowych cnotach, który na szczęście odniósł pożądany skutek i przekonał najbardziej nieufnych.

Ostatnie trzy lata życia Róża spędziła w domu Gonzalo de la Maya i Marii de Uzategui, bogatego małżeństwa z Limy darzącego ją szacunkiem i miłością. W tym czasie była już bardzo chora. Zmarła 24 sierpnia 1617 roku w wieku 31 lat, w dniu św. Bartłomieja, którego otaczała wielkim kultem.

Nazywa się ją „pierwszym kwiatem świętości darowanym światu przez Amerykę Południową”. Święta Róża z Limy była bowiem pierwszą osobą z kontynentu amerykańskiego, która została beatyfikowana. Dokonał tego papież Klemens IX 15 kwietnia 1668 roku. Zaledwie trzy lata później, 12 kwietnia 1671 roku, Klemens X kanonizował ją wraz z innymi świętymi (m.in. Franciszkiem Borgiaszem). Podczas kanonizacji papież powiedział o Róży: „Od chwili odkrycia Peru nie było misjonarza, który wywołałby większy i tak powszechny zwrot ku pokucie”.

Św. Różę z Limy ogłoszono patronką kontynentu amerykańskiego. Jej oficjalny tytuł brzmi: „Główna i uniwersalna patronka wszystkich prowincji, królestw, wysp i regionów stałego lądu w całej Ameryce i na Filipinach”. Popularna tradycja uważa ją za opiekunkę kwiaciarek i ogrodników.