Dzisiejszy Mauritius to niegdyś kraj kolonialny, który ukształtowały przeróżne kultury zarówno europejskie jak i afrykańskie czy azjatyckie. Usytuowanie i historia wyspy powoduje, że obecnie jest to kraj wielokulturowy i niezwykle przez to egzotyczny. Mieszają się tam przedstawiciele wielu ras, kultur i religii. Główne wyznania na wyspie to hinduizm, katolicyzm oraz islam. Śladowo wyznawane są również tradycyjne religie plemienne. Podaje się, że obecnie na Mauritiusie jest ok. 20% katolików.

Mauritius znany jest nie tylko z plaż i słońca, ale również z tego (a niewiele osób to wie), że na tej wyspie żył i pracował ojciec Jakub Laval, który został ogłoszony błogosławionym przez św. Jana Pawła II. Była to pierwsza beatyfikacja papieża, która miała miejsce w Rzymie w dniu 29 kwietnia 1979 roku. O nim to Ojciec Święty powiedział, że będzie opiekunem jego pontyfikatu.

Błogosławiony Jakub Dezyderiusz Laval, nazywany „Apostołem Wyspy Mauritius” urodził się 18 września 1803 roku we Francji. Pochodził z zamożnej rodziny mieszkającej w małej gminie Croth na terenie Normandii. Ojciec Jakuba był prawnikiem i merem gminy. Matka, kobieta słynąca z niezwykłej dobroci, zmarła gdy Jakub ukończył 7 lat. W Croth nie było szkoły, zatem ojciec oddał młodego Jakuba pod opiekę swojego brata, księdza Mikołaja Laval, proboszcza w Tourville, który przygotowywał chłopców do niższego seminarium. Młody Jakub pozostał u stryja i uczył się przez trzy lata. Następnie pobierał nauki w niższym seminarium w Evreux i w Kolegium Św. Stanisława w Paryżu. Po ukończeniu kolegium odbył studia medyczne, które ukończył z wyróżnieniem w 1830 roku. Powrócił do rodzinnej Normandii i pracował jako lekarz w małej miejscowości Saint-André. Od samego początku zdobył sobie wielkie uznanie jako życzliwy człowiek i dobry doktor. Mając 32 lata Jakub postanowił zostać kapłanem. Po święceniach kapłańskich, które otrzymał 22 grudnia 1838 r, powrócił do rodzinnej Normandii, gdzie został mianowany proboszczem niewielkiej parafii. Był gorliwym i świątobliwym kapłanem. W sierpniu 1840 r. odwiedziło go dwóch kleryków z Paryża, którzy opowiedzieli mu o wizycie księdza biskupa Collier z wyspy Mauritius i przedstawili plany o. Libermanna, dotyczące misyjnego zgromadzenia dla ewangelizacji w Afryce. Pod wpływem tego spotkania ks. Jakub Laval podjął decyzję wstąpienia do Zgromadzenia Ducha Świętego. Dnia 4 czerwca 1841 roku wypłynął z Londynu na wyspę Mauritius. Pozostał tam do końca swojego życia, czyli przez 23 lata, do 1864r.

Wyspa Mauritius liczyła wówczas 140 tys. mieszkańców, w tym ok. 80 tysięcy katolików, z czego tylko niewielu uczestniczyło w niedzielnych mszach świętych. Ojciec Jakub Laval mieszkał w ubogim, drewnianym baraku. Często zapraszał tubylców do wspólnej modlitwy, po której nauczał katechizmu. Szybko opanował też miejscowy język - kreolski. Ojciec Laval bardzo cierpiał z tego powodu, że na niedzielnej mszy św., czarni tubylcy musieli zajmować odległe miejsca z tyłu kościoła za barierką, której nie wolno im było przekraczać. Wprowadził więc specjalnie dla nich dodatkową mszę św. w południe, kiedy biali odpoczywali. 2 maja 1856 roku ojciec Laval zasłabł w konfesjonale na skutek zawału serca. Dwa dni później został częściowo sparaliżowany. Kiedy zmarł 9 września 1864 roku na całym Mauritiusie zapanowała żałoba. Tłumy przybywały do stolicy Port-Louis, aby oddać cześć zmarłemu misjonarzowi i po raz ostatni go zobaczyć. Jak podają zakonne kroniki, w uroczystościach pogrzebowych wzięło udział ponad 40 tysięcy wiernych.

Ponad 100 lat później śladami patrona swojego pontyfikatu, przybył na Mauritius św. Jan Paweł II. Trzydniowa wizyta na wyspie w październiku 1989 r. stanowiła zakończenie 44. podróży apostolskiej. Papież podkreślił, że powołaniem mieszkańców wyspy jest pokojowe współistnienie różnych ras i wyznawców wielkich religii, tak jak to było do tej pory. Mówił o tym zarówno podczas spotkania z władzami państwowymi oraz przywódcami innych religii, jak i podczas spotkania z młodzieżą. Drugim ważnym tematem papieskiego nauczania na Mauritiusie był temat rodziny. W czasie mszy św., odprawionej w Port Louis, Jan Paweł II pochwalił mieszkańców wyspy za utrzymywanie i utrwalanie więzi rodzinnych. Przywołał wtedy również postać bł. Ojca Jakuba Lavala, który mieszkańców Mauritiusa nazywał „swoimi dziećmi”. Podczas audiencji generalnej 18 października 1989 r. Jan Paweł II powiedział: „Na koniec wspomnę (…) wyspę Mauritius, szczególną oazę dojrzałości duszpasterskiej, dziedzictwo misjonarza bł. O. Lavala, które dzisiaj podejmują jego następcy”.