Początki katolicyzmu na terenie dzisiejszego Wietnamu sięgają pierwszej połowy XVI wieku, kiedy przybyli tu pierwsi chrześcijanie z Europy. Najpierw byli to kupcy, wkrótce potem pojawili się misjonarze, przede wszystkim jezuici.

W 1659 roku papież Aleksander VII utworzył na terenie dzisiejszego Wietnamu dwa wikariaty apostolskie: północny i południowy. Właśnie tę datę przyjmuje się najczęściej za formalny początek działalności Kościoła w Wietnamie.

Od zarania w latach 20. i 30. XVI wieku historię Kościoła na tych ziemiach znaczą nieustanne prześladowania wiernych przez władze państwowe. Wyznawców nowej religii często spotykały aresztowania, tortury, pozbawianie majątku i inne formy represji. Wietnamscy katolicy setkami, tysiącami ginęli podczas masowych egzekucji, a śmierć zadawano im na wiele okrutnych sposobów (ginęli tratowani przez słonie, rozrywani przez konie, przebijani bambusowymi tyczkami…). Prześladowania religijne trwały na tych ziemiach od 1625 do 1886 roku; najostrzejsze były przed wprowadzeniem w kraju wolności wyznania, tj. w latach 1885–1886, i kosztowały życie około 60 000 ludzi. W ciągu niespełna wieku szerzenia w Wietnamie wiary w Chrystusa – od 1798 roku, gdy za dynastii Nguyenów chrześcijaństwo zostało oficjalnie zakazane, do 1886 roku, gdy władzę przejęli Francuzi i wprowadzili wolność religijną – męczeńską śmierć poniosło ponad 130 000 katolików (inne szacunki mówią nawet o 300 000 ofiar).

Na przełomie XVI i XVII wieku Wietnam został podzielony na dwa regiony, którymi zarządzały dwie rodziny królewskie: regionem południowym rządzili Nguyenowie, na północy władał ród Trinh. Prześladowania chrześcijan trwające od lat 40. XVI wieku nasiliły się szczególnie w 1798 roku, kiedy dynastia Nguyen określiła katolicyzm jako sektę religijną propagowaną i zarządzaną przez cudzoziemców w celu rekrutowania ubogich Wietnamczyków i buntowania ich przeciwko panującej dynastii. Wojska królewskie atakowały wioski, w których znajdowały się parafie katolickie, zgodnie z dekretem władcy wszystkie świątynie i seminaria duchowne były burzone, a katolicy zabijani; ludzie chronili się w dżungli. W takich właśnie okolicznościach miały miejsce objawienia Matki Bożej w La Vang.

Grupa wiernych przebywała w lasach niedaleko miasteczka Quang Tri w środkowym Wietnamie. Doświadczali oni głodu i chorób, byli gotowi na śmierć męczeńską. Nocą ludzie zbierali się w małych grupkach, modlili się, odmawiali różaniec. Pewnego dnia ukazała im się otoczona światłem piękna Pani w długiej pelerynie i charakterystycznym dla wietnamskich kobiet (również królowych) okrągłym nakryciu głowy. W ramionach trzymała Dzieciątko, a towarzyszyły Jej dwa anioły. Pani, która przedstawiła się jako Matka Boża, krzepiącymi słowami dodawała odwagi modlącym się, zachęcała, by wytrzymali wszystkie cierpienia i utrzymali wiarę; pocieszyła ich i poleciła ugotować liście pewnego gatunku paproci, a wywar użyć jako lekarstwo dla chorych. Powiedziała także, że wszyscy, którzy od tego dnia będą przychodzić na to miejsce, aby się modlić, otrzymają łaskę wysłuchania, a ich prośby zostaną spełnione: „Dzieci, dam wam to, o co mnie prosicie. Odtąd, kto przyjdzie w to miejsce, aby modlić się do mnie, będzie wysłuchany”. Objawienie miało miejsce na łące, pod ogromnym drzewem baniana (czyli fikusa bengalskiego), pod którym uciekinierzy schronili się i modlili. Maryja pojawiła się w tym miejscu kilka razy.

Kiedy w 1802 roku ustały prześladowania, chrześcijanie opuścili schronienie w dżungli i powrócili do swoich wiosek. Ich opowiadania o objawieniach rozchodziły się szeroko. Około 1820 roku ludzie wznieśli tu skromną kapliczkę na cześć Duc Me La Vang (czyli Matki Bożej z La Vang). W latach 1820–1885 kolejna fala prześladowań znowu zdziesiątkowała chrześcijan. Mimo to w 1864 roku przybyła tu pierwsza zorganizowana pielgrzymka licząca około 30 osób. Sanktuarium dzieliło męczeńską historię Wietnamu i katolików wietnamskich: w 1885 roku kapliczka została zburzona przez fanatycznych przeciwników Kościoła. Relacje naocznych świadków objawień w La Vang zaginęły (były przechowywane w archiwum diecezjalnym w Hue, które uległo zniszczeniu podczas dwóch lokalnych powstań, w 1833 i 1861 roku). Po zakończeniu prześladowań (1886) bp Gaspar Loc nakazał wzniesienie kościoła. Z powodu trudnych warunków budowy i ograniczonych funduszy trwało to 15 lat. W 1894 roku ks. Patinier Kinh, proboszcz parafii Co Vu, do którego należy sanktuarium, napisał: „Kiedy powrócił spokój, pospieszyłem z budową małego kościółka. Poprosiłem wszystkich wiernych, aby pomogli przynieść z gór potrzebne drewno. W wyznaczonym dniu wszyscy moi parafianie spotkali się i maszerowali 6 mil do La Vang, aby odbudować kościół”. Kościół został oficjalnie zainaugurowany przez bp. Gaspara podczas uroczystości, w której od 6 do 8 sierpnia 1901 roku uczestniczyło ponad 12 000 ludzi. Biskup ogłosił Matkę Bożą z La Vang Opiekunką Katolików. W latach 1923–1928 roku zbudowano większy kościół. Co trzy lata organizowano w całym kraju narodową pielgrzymkę katolików. W 1959 roku – w 300 rocznicę obecności Kościoła w Wietnamie – La Vang zostało oficjalnie ogłoszone narodowym sanktuarium kraju. W kwietniu 1961 roku Rada Biskupów Wietnamskich wybrała kościół w La Vang na Narodowy Ośrodek Maryjny. 22 VIII 1961 roku roku papież Jan XXIII podniósł świątynię do rangi bazyliki. Sanktuarium rozbudowywano z rozmachem. Wokół znajdującego się przed kościołem placu Różańca z 15 symbolicznymi figurami nawiązującymi do tajemnic różańcowych wybudowano m.in. dom dla pielgrzymów i ośrodek rekolekcyjny, w samym kościele natomiast poświęcono ołtarz z kamieni szlachetnych. Jednak w 1972 roku, podczas wojny wietnamskiej, świątynię i część zabudowań zniszczyło bombardowanie. Pozostała tylko dzwonnica i fasada bazyliki, do której dobudowano prowizoryczny, przeszklony pawilon pełniący do dziś funkcję kościoła. 19 VI 1988 roku papież Jan Paweł II, w czasie kanonizacji 117 męczenników wietnamskich zamordowanych w latach 1745 – 1862 (wśród nich było 96 Wietnamczyków duchownych i świeckich oraz 11 Hiszpanów i 10 Francuzów), wielokrotnie podkreślił znaczenie kultu Matki Bożej z La Vang oraz wyraził pragnienie odbudowania tamtejszej bazyliki, aby w ten sposób upamiętnić obchodzoną w 1998 roku 200 rocznicę objawień. Władze komunistyczne niechętnie patrzą na masowe pielgrzymki do La Vang świadczące o bolesnej, lecz chwalebnej karcie męczeństwa katolików wietnamskich. O męczeństwie trwającym przecież do dziś… Mimo wielu zagrożeń i szykan Wietnamczycy licznie przybywają do La Vang. W corocznych pielgrzymkach na uroczystość Wniebowzięcia bierze udział 100 000–150 000 osób, zarówno chrześcijan, jak i buddystów! Chociaż nie udało się odbudować bazyliki, uroczystości jubileuszowe w 200 rocznicę objawień maryjnych w La Vang zgromadziły kilkaset tysięcy pielgrzymów. Było to największe zgromadzenie ludzi w Wietnamie od czasu ponownego zjednoczenia kraju w 1976 roku. Na zakończenie rocznych obchodów 200-lecia sanktuarium w La Vang biskupi pragnęli zaprosić papieża Jana Pawła II, jednak nie zgodziły się na to władze.

W kwietniu 2009 roku abp Etienne Nguyen Hun Th e, ordynariusz diecezji Hue, dzięki negocjacjom z władzami zdołał odzyskać prawie w całości 34 hektary gruntów należących wcześniej do sanktuarium, a skonfiskowanych przez państwo. Zgodzono się również na stworzenie katolickiego centrum pielgrzymkowego na tym terenie. Ogłoszono konkurs na projekt świątyni. Celem projektu, nad którym pracę rozpoczęli architekci i firmy budowlane, jest stworzenie największej świątyni w kraju (ma mieścić 5000 pielgrzymów) oraz centrum konferencyjnego na 3000 miejsc, kaplicy adoracji Najświętszego Sakramentu, miejsc do sprawowania sakramentu pojednania, centrum rekolekcyjnego z miejscami noclegowymi dla 400 osób. Władze cywilne mają zapewnić budowę drogi dojazdowej oraz innych obiektów infrastruktury. Jak powiedział ks. Dominik Phan Hung: „To jest projekt, który będzie wymagał ofiarności wszystkich katolików wietnamskich w kraju i zagranicą, którzy zawsze są oddani Matce Bożej z La Vang”. Budowa ma się rozpocząć 8 marca 2011 roku. Matka Boża z La Vang wciąż jest pocieszeniem i opiekunką prześladowanych w Wietnamie katolików. Podczas objawień w Lourdes (1858) Maryja powiedziała: „Ja jestem Niepokalane Poczęcie” i wezwała chrześcijan, by pokutowali, poświęcali się i modlili o nawrócenie grzeszników. W Fatimie (1917) Maryja powiedziała: „Jestem Królową Różańca” i również wezwała do pokuty, do poświęcenia się Jej Niepokalanemu Sercu oraz do odmawiania różańca. W La Vang, ponieważ ludzie byli gorzko doświadczeni, Dziewica szeptała delikatnie, jak kochająca matka: „Bądźcie pewni, zadowoleni ze swojego cierpienia”.