W XVII wieku słynęła z wyrobów tkackich i garncarskich, a także z organizowania dużych jarmarków. Dzisiaj Jodłowa słynie z jedynego w Polsce sanktuarium Dzieciątka Jezus. Znajduje się ono w drewnianym kościele św. Stanisława Biskupa i Męczennika. W nim od ponad stu lat odbiera cześć figurka Bożej Dzieciny – kopia Praskiego Dzieciątka Jezus.

Figurka w jodłowskim sanktuarium przedstawia dziecko w wieku około trzech lat, w postawie stojącej. Prawa ręka Dzieciątka, z wyciągniętymi dwoma paluszkami, jest podniesiona w geście błogosławieństwa, natomiast w lewej trzyma Ono jabłko królewskie symbolizujące świat. Ubrane jest w białą tunikę oraz płaszcz sięgający stóp. Na głowie Dzieciątka znajduje się drogocenna korona wysadzana 14 rubinami, 5 szmaragdami, 5 szafirami oraz brylantem. W zależności od okresu liturgicznego figurkę ubiera się w jedną z kilkunastu „sukienek”. Wysokość wykonanej z gipsu i woskowanej figurki wynosi 45,25 cm, a łącznie z gipsową podstawą 50 cm.

Początki sanktuarium w Jodłowej sięgają przełomu XIX i XX wieku. Nabożeństwo do Dzieciątka Jezus zapoczątkował tu proboszcz Ignacy Zięba, który wiosną 1899 r. zobaczył u swojego seminaryjnego kolegi, księdza prałata Józefa Wiejowskiego (później kanclerza Kurii Przemyskiej) małą metalową kapliczkę z figurką Dzieciątka Jezus – kopią praskiego Jezulatka. Od tego momentu czynił usilne starania o uzyskanie podobnej kapliczki. Otrzymał ją, dzięki rekomendacji prałata Wiejowskiego, od sióstr karmelitek bosych z Przemyśla. Wiadomością tą podzielił się ze swoimi parafianami, zalecając im kult do Bożej Dzieciny. „Parafianie jakby tylko na to czekali” – zapisał we wstępie do księgi Łaski Dzieciątka Jezus w Jodłowej, zaczęli zamawiać podobne figurki i odprawiać nabożeństwo do Dzieciątka Jezus. Dlatego w połowie 1900 roku ks. Zięba sprowadził większą figurę, którą wystawił w małej kapliczce w bocznym ołtarzu Najświętszego Serca Pana Jezusa. Podczas wizytacji kanonicznej 3 lipca 1908 roku bp Karol Józef Fischer koronował figurkę. „Cześć ta odtąd się wzmogła do tego stopnia – zapisał ks. Zięba we wspomnianej księdze łask – że nie ma w parafii mojej domu, w którym by nie czczono tej Najświętszej Dzieciny jako łaskawego ulubieńca i pieszczotkę naszą (...) a nikt stąd w drogę, a szczególnie do Ameryki się nie puści, żeby nie wziąć z sobą takiej kapliczki i koronki”. W latach 1904–1916 w księdze zanotowano 72 zeznania o doznanych łaskach. Pomimo ciężkich lat okupacji hitlerowskiej kult Dzieciątka Jezus przetrwał, chociaż w księdze łask nie dokonywano żadnych wpisów.

Znaczne ożywienie kultu Dzieciątka Jezus nastąpiło po 1956 roku dzięki staraniom ks. Jana Mleczki (proboszcza parafii Jodłowa w latach 1955–1990). Od tego czasu w kościele zaczęto odprawiać specjalne nabożeństwo zwane Drogą Betlejemską, składające się z dwunastu tajemnic. Obecnie jest ono odprawiane na dziewięć dni przed Bożym Narodzeniem do uroczystości Objawienia Pańskiego. W 1959 roku ks. Mleczko zamówił do kościoła chorągiew procesyjną Dzieciątka Jezus, a w 1963 roku zaczął imiennie kontynuować zapisy w księdze łask.

W 1964 roku biskup tarnowski Michał Blecharczyk wydał polecenie, aby figurę przenieść z ciasnej kapliczki na specjalnie wykonany tron. W Wigilię Bożego Narodzenia 1971 roku bp Jerzy Ablewicz, ordynariusz diecezji tarnowskiej, zapoczątkował w sanktuarium odpust ku czci Dzieciątka Jezus. Wówczas także przeniósł figurę z ołtarza bocznego do głównego. Uroczystość ta została uznana za erygowanie sanktuarium Dzieciątka Jezus.

Odpust ku czci Dzieciątka Jezus w jodłowskim sanktuarium trwa trzy dni. Rozpoczyna się uroczystą Pasterką, której przewodniczy tradycyjnie jeden z biskupów tarnowskich. Na odpust przyjeżdżają wierni z wielu parafii diecezji oraz pielgrzymi indywidualni. W ubiegłym roku przybyła pielgrzymka autobusowa ze Śląska oraz z Głubczyc.

Mieszkańcy Jodłowej darzą „swoje” Dzieciątko wielkim kultem. Do stóp Bożej Dzieciny zanoszą prośby o pogodę w okresie żniw, zdrowie i inne potrzebne łaski. Nie ma w jodłowskiej parafii domu, w którym by nie wisiał wizerunek Dzieciątka Jezus. Do dzisiaj zachował się także zwyczaj błogosławienia nowożeńców przez rodziców słowami: „Niech cudowne Dzieciątko Jodłowskie wam błogosławi i wami się opiekuje”.

Obecny proboszcz parafii i kustosz sanktuarium, ksiądz kanonik Franciszek Cieśla, wspaniale kontynuuje dzieło swoich poprzedników. Z jego inicjatywy, przy wielkiej ofiarności parafian i rodaków mieszkających w Stanach Zjednoczonych, w maju 1997 roku rozpoczęto budowę nowego kościoła – sanktuarium Dzieciątka Jezus. Podczas wizytacji kanonicznej w kwietniu 1997 roku bp Jan Styrna poświęcił plac pod nowy kościół, a miesiąc później ruszyły pierwsze prace budowlane.

Najważniejszym wydarzeniem w życiu sanktuarium w ostatnich latach była oprócz peregrynacji obrazu Nawiedzenia Jasnogórskiej Królowej Polski uroczystość wmurowania kamienia węgielnego poświęconego w Krośnie 10 czerwca 1997 roku przez Ojca Świętego Jana Pawła II. Jest nim cząstka skały z groty pod Bazyliką Bożego Narodzenia w Betlejem. Wmurowania dokonał 15 września 2001 roku bp Wiktor Skworc.

Przyjeżdżając na odpoczynek do Jodłowej, wielokrotnie miałem okazję podziwiać ciężką pracę i wielkie zaangażowanie mieszkańców przy budowie nowej świątyni. Na placu budowy jest zawsze ze swoimi parafianami ksiądz proboszcz – w roboczym ubraniu, gumiakach, nierzadko z taczkami w ręku. Podziwiam jego pracę duszpasterską w parafii oraz troskę o rozwój kultu Bożej Dzieciny. Ksiądz kustosz na nowo opracował książeczkę z nabożeństwem do Dzieciątka Jezus Ty, coś wieczną rzucił chwałę, wydrukował kilka tysięcy obrazków jodłowskiego Dzieciątka, które dzisiaj, podobnie jak przed wojną zabierają ze sobą parafianie wyjeżdżający na zarobek do Stanów Zjednoczonych. Z jego inicjatywy powstała także gazetka sanktuaryjna „Grota”. Nie można nie wspomnieć o przepięknym ogrodzie wokół plebanii, wyróżnionym drugą nagrodą w konkursie „Gościa Niedzielnego” na najlepszy plebański ogród.

Serdecznie zapraszam do pielgrzymowania do jedynego w Polsce sanktuarium Dzieciątka Jezus, aby tu na modlitwie ponownie rozważyć słowa: A Słowo stało się Ciałem i zamieszkało wśród nas (J 1,14).