Wspaniała statua Matki Bożej, eksponowana dziś w Sanktuarium na Wzgórzu
Bonaria w Cagliari na Sardynii, jest tą samą rzeźbą, która w
odległym XIV wieku przypłynęła do stóp wzgórza, kilka
kroków od kościoła w którym się dziś znajduje.
Był
ciepły, letni dzień 1370 r. Obładowany towarami żaglowiec
opuścił port hiszpański i płynął w kierunku Italii. Morze było
spokojne a wiatr przychylny, co dawało nadzieję na szczęśliwą
żeglugę. Niespodziewanie od wybrzeży Sardynii zaczął wiać
gwałtowny wiatr, a olbrzymie fale groziły zatopieniem, coraz
słabszego, statku. Na nic zdały się nadludzkie wysiłki marynarzy,
aby oddalić się od sztormu. Kiedy wszyscy przygotowali się duchowo
na najgorsze, dowódca nakazał wrzucić do morza ładunek, mając
nadzieję, że tak odciążony żaglowiec zdoła przynajmniej
utrzymać się na wodzie. Cały towar, w którego skład wchodziła
wielka i ciężka drewniana skrzynia, został wrzucony we wzburzone
morze. I oto stało się coś dziwnego: zaledwie wielki kufer dotknął
wody, morze uspokoiło się niespodziewanie, ustał wiatr, powróciło
słońce, i co za tym idzie, spokój i radość wśród członków
załogi.
Radość
ta zamieniła się jednak szybko w zdziwienie, kiedy ludzie na
pokładzie spostrzegli, że wszystkie inne towary poszły na dno, a
ogromna skrzynia unosi się na powierzchni. Teraz, kiedy morze się
już uspokoiło postanowili wciągnąć na pokład jedyny przedmiot,
który ocalał z szaleństwa fal. Po chwili jednak, zdziwieni i już
trochę przestraszeni zdali sobie sprawę, że skrzynia jest
nieosiągalna. Jakby poruszana jakąś niesamowitą siłą, płynie
ku wybrzeżom Sardynii, w tajemniczy sposób pociągając za sobą
cały statek.
Kiedy
przybliżyli się do wyspy, skrzynia zatrzymała się w zatoce
naprzeciw Wzgórza Bonaria. Próby wyciągnięcia jej na brzeg
pozostawały jednak bez rezultatu. Obecni na wybrzeżu rybacy oraz
licznie zgromadzeni ludzie próbowali pomóc, ale skrzynia nie dawała
się ruszyć.
Skuteczna
okazała się dopiero rada, aby zawołać braci z pobliskiego
klasztoru. Dwaj zakonnicy przybiegli na miejsce i ku zdziwieniu
wszystkich z łatwością wyciągnęli skrzynię z wody, odkrywając
na niej przy okazji, wyrzeźbiony herb swojego Zgromadzenia. Kiedy
wśród entuzjastycznych okrzyków podziwu i radości skrzynia
została otwarta, obecnym ukazała się, znajdująca się w jej
wnętrzu, wspaniała figura Matki Bożej z Dzieciątkiem, którą
podniesiono tak, aby wszyscy mogli ją zobaczyć. Zgromadzeni upadli
na kolana, intonując Te Deum i Salve Regina. I – jak donoszą
kronikarze – nadali Jej natychmiast imię Matki Bożej z Bonaria,
pochodzące od nazwy wzgórza, które sama Madonna wybrała na swoją
siedzibę.
Wiarygodność
opisanego powyżej wydarzenia została oficjalnie potwierdzona
dokumentem zredagowanym w toku postępowania przeprowadzonego na
rozkaz arcybiskupa Cagliari w 1592 r. Dokument ten jest do dnia
dzisiejszego przechowywany w archiwum Kurii Arcybiskupiej w Cagliari.
Minęły
lata. Kult Madonny z Bonaria przekroczył granice Sardynii i dotarł
nawet do obu Ameryk. Działo się to zarówno dzięki rozwijającym
się stosunkom handlowym Sardynii oraz dzięki podróżom Ojców
opiekujących się Sanktuarium (Medcedarianie). Mając na celu
wykupowanie niewolników chrześcijańskich docierali oni do
najdalszych zakątków świata, szerząc jednocześnie kult Matki
Bożej z Bonaria.
Wiele
miejscowości znajdujących się w Kolumbii, Kostaryce, Nikaragui,
Meksyku i Peru nosi dziś nazwę Buen Ayre (Bonaria) na pamiątkę
wzgórza na którym stoi sardyńskie Sanktuarium. Również stolica
Argentyny Buenos Aires pochodzenie swojej nazwy zawdzięcza temu
miejscu.
Obecnie na wzgórzu
Bonaria znajdują się 2 świątynie. Większa, nowocześniejsza nosi
tytuł Bazyliki Mniejszej, nadany jej przez papieża Piusa XI w dniu
25.04.1926 r. Mniejsza, wzniesiona jeszcze w XIV w przez
Aragończyków jest najstarszym przykładem budowli w stylu
gotycko-katalońskim na Sardynii. To tu właśnie, w niszy za
ołtarzem głównym czczona jest figura Matki Bożej z Bonaria.
Statua wykonana z drzewa chleba świętojańskiego została
wyrzeźbiona z jednego kawałka drewna o wysokości 1,56 m.
Matka Boża ma łagodne oblicze, a jednocześnie z Jej postaci
emanuje niewypowiedziany majestat. Na plecy spływają falujące,
obfite włosy. Ubrana jest w elegancką karmazynową tunikę zaś
przestronny płaszcz zielono-niebieskiego koloru ze złoconymi
arabeskami pokrywa królewską postać.
Inną
cenną pamiątką przechowywaną w Sanktuarium jest skrzynia w której
wizerunek przybył do Bonaria w 1370 r. Pomimo zniszczeń
spowodowanych czasem, skrzynia do dzisiaj zachowała swoją
charakterystyczną formę. Przypuszcza się, że brakujące jej
części zostały podzielone pomiędzy wybierających się w podróż
żeglarzy. Mieli oni zwyczaj podczas burzy wrzucać do morza maleńkie
kawałki tej relikwii, aby uspokoić wzburzone wody.
Szczególny
kult Matki Bożej z Bonaria wśród mieszkańców Sardynii świadczy
o fenomenie zaistniałego tam wydarzenia. Kult ten potwierdzają nie
tylko liczne kościoły zbudowane ku Jej czci czy też ołtarze Jej
poświęcone w najważniejszych i najstarszych kościołach wyspy,
ale również wota, niektóre bardzo stare, przechowywane w Muzeum
należącym do Sanktuarium. Wota te w dużej części zostały
ofiarowane Madonnie przez marynarzy z całego świata. Uważana jest
Ona nie tylko za najważniejszą patronkę Sardynii, ale i za
patronkę wszystkich żeglujących po morzach. Dlatego Sanktuarium
Bonaria jest bardzo często nawiedzane przez ludzi morza.
Na
ścianach korytarzy otaczających dziś Sanktuarium możemy podziwiać
ogromne ilości fotografii pozostawionych przez tych, którzy także
w ten sposób chcieli podziękować za rozliczne łaski otrzymane za
pośrednictwem Matki Bożej z Bonaria.
O
ważności Sanktuarium świadczy również fakt, że nawiedziło je
wiele znanych osobistości w tym 4 papieży. Papież Paweł VI modlił
się tutaj 24 kwietnia 1970 r w 600 rocznicę przybycia świętego
wizerunku do Cagliari. Potem kolejno przybyli tutaj: święty Jan
Paweł II w październiku 1985 r, papież Benedykt XVI we
wrześniu 2008 r. i w końcu papież Franciszek we wrześniu
2013 r.
I
tak Matka Boża z Bonaria, od wieków czuwająca nad swoimi
czcicielami, przyciąga nieprzerwanie tysiące pielgrzymów do
swojego niepowtarzalnego Sanktuarium.
