To tutaj w 1652 roku wódz indiański imieniem Coromoto i jego żona przekraczali wartki strumień i zobaczyli Panią o niespotykanej urodzie, która powiedziała w ich języku: „Idźcie do domu białych i poproście ich, aby polali wasze głowy wodą, abyście mogli iść do nieba”. Tak się złożyło, że przechodził tamtędy właśnie Hiszpan o nazwisku Juan Sanchez i Coromoto jemu zrelacjonował, co mu się przydarzyło. Juan Sanchez powiedział mu, żeby wrócił ze swoim plemieniem za 8 dni. W ten sposób nad brzegami rzek Guanare i Tucupido rozpoczął się proces katechizacji i chrystianizacji mieszkańców tamtejszych okolic. Wódz jednak nie zdecydował się przyjąć chrztu i odszedł do lasu. Matka Boża ukazała mu się wtedy ponownie. Coromoto chciał Ją zabić strzałą, gdy jednak napiął łuk, piękna Pani zniknęła, zostawiając w jego ręku pergamin z własną podobizną. Stało się to w obecności jego żony i małego bratanka. Chłopiec pobiegł natychmiast do Sancheza, który wkrótce przybył na miejsce cudu. Podobizna Matki Bożej została przekazana kościołowi w Guanare i była tam przechowywana do 1987 roku. Coromoto przyjął nową wiarę i choć sam wkrótce umarł na skutek ukąszenia jadowitego węża, to jednak wielce przyczynił się do krzewienia wiary chrześcijańskiej na terenie Wenezueli. W wyniku tych wydarzeń bowiem społeczność Indian Cospes zmieniła się w zaangażowaną wspólnotę chrześcijańską.

Dziś w miejscu drugiego objawienia, w okolicy Guanare, zbudowano piękną świątynię, którą konsekrował Jan Paweł II. Przyjeżdżają tu liczne pielgrzymki, a Matka Boża z Coromoto jest Patronką Wenezueli. Rok 2002 był ogłoszony Rokiem Coromoto. Odbywała się wówczas peregrynacja świętej relikwii. Zwołano także konferencję poświęconą upamiętnieniu 350-lecia objawień i 50-lecia koronacji podobizny. Te uroczystości miały na celu umocnienie wiary i krzewienie chrześcijańskich zasad życia. Podkreślano szczególnie rolę rodziny w rozwoju duchowym. Uznano też wielką rolę Różańca świętego jako narzędzia doskonalenia się w wierze.